ความรักที่แปรผัน(อุเก็ทสึXอลาวดี้)

ข้อมูลเบื้องต้น

หมายเหตุ:ร่างบาง  =                อลาวดี้
                  ร่างโปร่ง=               คาบัคโนเน่รุ่นที่ 1 
                  ร่างสูง    =               อุเก็ทสึ

มันมีหลากอารมณ์ ยาว ยาวมาก ยาวจนจะเป็นฟิคแบบหลายๆตอนเลย
มี NC

>

เนื้อเรื่อง

Song fic
ความรักที่แปรผัน
-อลาวดี้ข้าว่าวันนี้ไม่มีงานแล้ว ไปทานข้าวกันไหม?-ชายชาวญี่ปุ่นร่างสูงในชุดญี่ปุนตัวใหญ่ถามร่างบางที่กำลังหิว
นานแล้ว นานมากแล้วที่ข้ากับเขาคบกันน่ะ
-ก็ได้-ร่าบางผมสีแพลตตินั่มบลอนด์ใส่ชุดเครื่องแบบของทางการตอบตกลง
-ข้าว่าอาหารร้านนี้อร่อยนา-ร่างสูงให้ความคิดเห็น
-ข้าไม่รู้-ร่างบางเสแสร้งทั้งๆที่ชอบ
-ข้าไม่รู้ ฮะ ฮะ ฮะ แต่เจ้าทานไปถึง สามชามแล้วนะ-ร่างสูงแกล้งพูดดังๆแล้วค่อยหัวเราะทำเอาร่างบางเขินไปตามๆกัน
-อึ๊ก......-ร่างบางหน้าแดงขึ้นเพราะสิ่งที่ร่างสูงพูดมันจริง
-อ๊ะ...อลาวดี้เจ้าอยู่นี่เองเหรอตามหาตั้งนาน-ร่างโปร่งที่ได้ชื่อว่ารุ่นแรกของคาบัคโรเน่เข้ามาทักทายโดยไม่ได้สังเกตุสายตาหึงหวงจากร่างสูงเลย
-ข้าขอตัวก่อน-เดินหนีเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจของคนสองคน
-หือ...เฮ้ อลาวดี้ อุเก็ทสึเขาเป็นอะไร เอ๊ะหรือว่าหึง?-
-ข้าไม่รู้,เฮ้เจ้าข้าฝากบอกผู้ชายคนตะกี้ด้วยว่าข้าขอตัวกลับก่อน-ร่างบางหันไปบอกกับพนักงาน
-เฮ้ ข้าคงคิดไปเองสองคนนั้น....ไม่เป็น.....อะไรกัน....หรอก-
-ฮะ ฮะ ฮะข้า...คงคิดไปเอง-อุเก็ทสึพยายามฝืนยิ้ม
-หือ เฮ้เจ้าสองค..-
-กลับไปแล้วครับ-
-เหรอ ทำไมรีบกลับจังล่ะ?เขาคงไม่?!?ไม่มั้ง-

-อลาวดี้ เจ้า...จะรีบกลับทำไม เจ้าไม่สบายรึ-ร่างโปร่งถาม
-ก็ใช่....(วูบ)-ร่างบางที่เดินมาอยู่ๆก็วูบลงกลางทางทำให้ร่างโปร่งตกใจ และหามกลับบ้าน
.........
........
.......
......
....
...
..
.
-อือ...ข้าอยู่ที่ไหน?-
-นี่บ้านเจ้าเอง-ร่างโปร่งตอบคำถามร่างบาง
-ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร....อึ๊ก..ข้าปวดหัว แล้วก็หนาว-ร่างบางเริ่มถามคำถามอีก
-อ๋อ ข้าเช็ดตัวให้เจ้า แหะ แหะ ยังไม่ได้ใส่ชุดให้เลย-ร่างโปร่งพูดพร้อมเอามือลูบหัว
-อ๊าาาาา...แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อน-ร่างบางตกใจหน้าแดงและรีบหันหนีไปทางอื่น พร้อมกับเอามือจับผ้าห่มมาปกปิดร่างกายเอาไว้ไม่ให้เห็น
-เอ๋...เจ้าหน้าแดงรึ?ฮึ ฮึ ฮึ เจ้าหน้าตาน่ารักมากเลยรู้ไหม?-ร่างโปร่งพูดพร้อมกับเขี่ยแก้มร่างบาง นั่นทำให้ร่างบางแก้มแดงยิ่งขึ้น แต่ทันใดนั้นก็.....
-อลาวดิ....พวกเจ้า ข้าขอโทษที่ข้ามาขัดจังหวะ-ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาทำเอาทั้งสองตกใจ
   เพราะสิ่งที่เห็น...ทำให้เจ็บปวด
   เพราะสิ่งที่เห็น...ทำให้หัวใจแทบแหลกสลาย
   เพราะสิ่งที่เห็น...ทำให้แทบหลั่งน้ำตา
   เพราะสิ่งที่เห็น...ทำให้มันไปยืนยันกับความคิดของตน
-อุเก็ทสึ เดี๋ยวก่อนข้าอธิบายได้-ร่างบางไม่ต้องการให้คนรักของตนเข้าใจผิด
-ไม่ต้อง!!!!ข้าไม่ต้องการคำอธิบายใดๆทั้งสิ้น อลาวดี้ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเจ้าอีก-ร่างสูงพูดเสียงดังและหนักแน่น
   เพราะสิ่งที่ได้ยิน...ทำให้หัวใจแทบแหลกสลาย
   เพราะสิ่งที่ได้ยิน...ทำให้หัวใจดวงนั้นหายไป โดยที่มันจะไม่กลับมาอีก
   เพราะสิ่งที่ได้ยิน...ทำให้รู้ว่า"นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอหน้าเขา"
-ฮึก ฮึก -ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นทำเอาร่างโปร่งไม่รู้จะปลอบอย่างไร
-เอ่อ....ข้าขอโทษ-ร่างโปร่งรีบขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด
-ข้า..ฮึก..คง..ไม่ได้..เจอฮึก..เขาอีกแล้ว-
-เอ๋ทำไมล่ะ?-
-เพราะข้าต้องอยู่ที่นี่ จะไปหาเค้าคงทำไม่ได้-ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ฮืออออออ.............................
เสียงร้องไห้ของร่างบางค่อยๆหายไป และพบว่าข้าแค่ฝันไป(ปึ้ก โดนถีบ)แต่จะเรียกว่าฝันก็ไม่ได้ คงต้องเรียกว่า"สิ่งที่ผ่านมาแล้ว"
-เฮ้อ....นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าไม่ได้เจอเจ้าน่ะอลาวดี้-ร่างสูงพูดกับตัวเอง
-8 ปีได้แล้วมั้ง-
-ก็แล้วทำไมไม่ไปหาล่ะ-จี เพื่อนสนิทของตนที่มาเมื่อไหร่ไม่รู้(อ้าว)พูดขึ้น
-ฮึ...มีเพียงคำตอบเดียว ข้าไม่มีหน้าจะไปหาเขาแล้วล่ะเล่นพูดแบบนั้น แล้วเพิ่งมารู้ที่หลังว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ....ข้านี่แย่จริง-ร่างสูงพูดเหมือนว่าตัวเอง
-อลาวดี้จะมาที่นี่ นี่คือโอกาสสุดท้ายของเจ้า-จีพูดขึ้นทำให้ร่างสูงดีใจมาก
-มารึยัง-
-ถึงแล้ว เนี่ยอยู่ที่ห้องประชุมกำลังรอเจ้าไปประชุม-
จะว่าไปแล้วถ้าข้า กับอลาวดี้ไม้รู้จักกันก่อนข้าก็ไม่มีวันจะไปตีสนิทกับเขาหรอก
-อลาวดี้เจ้าพยายามลืมอุเก็ทสึยังไงก็ลืมไม่ลงหรอก เจ้าน่ะรักเขาไม่ใช่รึ-จิอ็อตโต้พูดขึ้นในขณะที่ร่างสูงกำลังเดินมา
-รักมาก เสียใจมาก ข้าจึงลืมเรื่องในอดีตเสีย-ร่างบางที่หายไปนาน 8 ปีกลับมาพร้อมกับ รุ่นที่ 1 ของคาบัคโรเน่
-งั้นรึ-จิอ็อตโต้พูด
-เจ้า....อลาวดี้ ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด ตะกี้เจ้าบอกรักข้าแล้ว-ร่างสูงโผเข้ากอดร่างบาง
-เจ้ามาได้ยังไง..-ร่างบางเริ่มหน้าแดงขึ้น
-เอ๋ ตะกี้เจ้าพูดว่าพยายามลืมใครกันนะ?-จิอ็อตโต้พูดอย่างกวนๆ
-หุบปาก-ร่างบางตะโคกใส่
จี และ จิอ็อตโต้ มองหน้ากันและ ยกนิ้วโป้งให้กันเหมือนกับว่านี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของ"แผน"
จากนั้นจี และ จิอ็อตโต้ ก็ดึงร่างสูง และ ร่าบางไปในห้องห้องหนึ่ง
ภายในห้องถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงาม มีโต๊ะเครื่องแป้ง และ"เตียง"ขนาดใหญ่อยู่
-นี่ หรือพวกเจ้าคิดจะ-
ปึง จี และ จิอ็อตโต้ปิดประตูทันที
-อลาวดี้ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ-ร่างสูงจับไหล่ร่างบางให้นอนลงพร้อมแกะกระดุมเสื้อ (O0O)ทีละเม็ดออกเผยให้เห็เนื้อขาวๆ (O0O)
ร่างสูงหัวเราะพร้อมขมเม้มที่คอขาว
-อ๊าาา...-ร่างบางครางออกมา มันทำให้ร่าสูงมีอารมณ์มากขึ้น
-ข้าไม่ไหวแล้วอลาวดี้...ข้าขอโทษนะ-
ร่างสูงสอดแทรกลิ้นเข้าสู่โพรงปากหวาน
-อื้อ...-ร่างบางพยายามทุบอกร่างสูงเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่ไหวแล้ว
มือของร่างสูงเริ่มซุกซน(ตีเลย?ซนนัก)ล้วงเข้ากางเกงร่างบางจากนั้นทั้งคู่ก็...กัน ใช้เวลา 3 ชั่วโมง
-อือ...ข้ารักเจ้าอุเก็ทสึ-ร่างบางตื่นขึ้นจากการปลุกของร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
-ฮึ..ข้าก็รักเจ้า-ร่างสูงพูดปนขำกับการละเมอของร่างบางก่อนจะจุ๊บ หน้าผากหนึ่งที
-จบ-